Sligro

De naam heeft me altijd geïntrigeerd. Sligro. Alsof er iets slijmerigs uit de grond komt zetten. Het doet me denken aan Grontmij (ook al zo’n intrigerende term), Fugro en slib. Tijdens mijn studie, toen ik bestuurslid was van een studievereniging, viel de term Sligro ook wel eens. Dan ging het om het in groten getale inslaan van kratten bier voor een borrel of feest. Dat mochten we, want we waren ingeschreven als vereniging en hadden daarom een Sligro-pasje. Maar zelf kwam ik er nog nooit. (Niet dat ik te lui was, maar de keren dat ik meeging om grootschalig in te slaan werd het saaiweg de C1000. Die was goedkoper en je kon erheen lopen.)

Anyways, inmiddels weet ik dat Sligro komt van het – evenmin aantrekkelijk klinkende – Slippens Groothandel in Koloniale Waren. Geen parate kennis hoor: ik heb het net opgezocht. En eveneens inmiddels heb ik, sinds vorige week, mijn eigen Sligro-pasje. Als ZZP’er in de journalistiek ben ik blijkbaar een interessante doelgroep. Het initiatief om zo’n pasje aan te vragen nam ik zelf. Een paar weken terug was ik namelijk op bezoek bij een andere ZZP’er, Roderick, en die bleek mijn lievelingsthee lapsang souchong te hebben… in zakjes!!! Nog nooit gezien. Ze kwamen van de Sligro, vertelde hij, en gaf me spontaan zijn resterende voorraad mee voor thuis. Het was op dat moment dat er bij mij een lampje ging branden. Wat hij kon, kon ik ook. Een Sligro-pasje aanvragen dus, en afscheid nemen van het geknoei met lapsang-thee in een thee-ei. En zo geschiedde.

Vorige week arriveerde het pasje, vergezeld van een dure folder over het verantwoorde en kwalitatief hoogstaande Sligro-assortiment ‘voor mijn klanten’, en een brief met een waardebon. Ze waren heel blij met mij als klant, en de waardebon kon ik bij mijn eerste bezoek aan de Sligro inleveren voor een welkomstcadeau. Een Pro-chef koksmes ter waarde van 22,50 euro. Geen idee wat ik er als journalist mee moet (mezelf een scherper pennetje snijden?), maar het zag er wel goed uit op de foto. Dus toog ik gisteren samen met mijn moeder, die ook wel eens een Sligro van binnen wilde zien, naar de Rotterdamse Spaanse Polder. Het was een heel gedoe om er te komen, met wegopbrekingen en navigatieproblemen, maar we kwamen heelhuids aan.

Zowel mijn moeder als ik hadden al eens opgevangen dat de Sligro niet per se goedkoop is. Dat bleek te kloppen. Maar … wat een assortiment!!! De lapsang souchong thee bleek één van duizenden (nou ja) soorten thee te zijn. Verder spotte ik onder andere huiveringwekkend grote bakken mayonaise, hele vaten bier, onmogelijke hoeveelheden snoep, tot obesitas aanzettende repen chocolade, en ook nog een enorme versafdeling. Vis, vlees, groente, fruit, salades, frikadellen, pizza’s, patat, zakken ingevroren zeebeesten … noem maar op. Er waren zelfs gedroogde eetbare insecten, zoals meelwormen en sprinkhanen, in grote doorzichtige potten. Afgezien van de lage temperaturen beviel het me prima om er rond te struinen. Druk was het niet, en de meeste bezoekers – opvallend veel Aziaten – leken me werkzaam in de horeca, gezien de hoeveelheden eten die ze inkochten. Er was ook nog een non-food afdeling, waar je onder andere messen, servies, bedrijfskleding en jasjes voor sta-tafels kon kopen, maar dat was een stuk minder spectaculair.

Natuurlijk wilde ik niet de hebberd zijn die alleen maar voor z’n gratis koksmes kwam, dus moest ik ook wat kopen. Het viel nog niet mee, want inderdaad: bij de AH zijn de meeste producten flink goedkoper (maar misschien van een minder goed merk…?). Chocola als kosten voor mijn bedrijf opvoeren of btw aftrekken zat er ook niet in. Sowieso: btw reken ik zelden, want journalistiek is daarvan vrijgesteld – dan valt er ook weinig af te trekken. Uiteindelijk ging ik huiswaarts met (voor zover ik me herinner, de wijn is gisteravond al aangebroken):

• 2 flessen wijn
• ovengebakken spek voor op brood
• 50 ballonnen (onopgeblazen natuurlijk! zou nooit passen in mijn Aygo)
• 6 flessen Andrélon-shampoo
• thee

en natuurlijk dat koksmes. Mijn moeder kocht ook nog een paar dingetjes. Bij het inleveren van mijn waardebon aan de servicebalie werd er meteen een nette Sligro-meneer bijgeroepen. Ik kreeg een hand en hij verwelkomde mij vriendelijk lachend als nieuwe klant. “Het grote voordeel van de Sligro is dat onze medewerkers heel veel kennis hebben van onze producten en u goed en graag willen helpen”, lichtte hij ongevraagd toe. Ik voelde me tijdens dit plechtige moment een beetje een huichelaar, want als journalist hoef ik alleen mezelf en mijn gezin van eten te voorzien, dus een grote Sligro-klant zal ik nooit worden (zolang ik de chocolade weet te weerstaan tenminste). Om iets vriendelijks terug te doen vertelde ik maar dat ik daarnet al heel goed geholpen was toen ik op zoek was naar de lapsang thee. “En is het gelukt?” wilde hij weten. “Ja hoor, dat ging goed!” “Gelukkig maar!”

Nu ligt er in mijn keukenla een megascherp koksmes. Manlief keek er gisteren al verheugd naar (met goede bedoelingen, neem ik aan). En elders in huis ligt de welkomstbrief van de Makro te wachten. Ook al met een waardebon:  ik mag er een kopje koffie met een stuk appelgebak komen halen, en een pak printerpapier. Misschien kan ik daar wel iets mee voor mijn bedrijf.