‘Kijk haar kieskeurig zijn’, zei mijn jongste dochter deze week. Ze zat aan de eettafel en zag door het raam onze poes buiten zitten wachten. ‘Ze vindt de deur niet ver genoeg openstaan’, vervolgde ze. Het is waar, Mocca laat als het even kan haar slaven (ons) de deur voor haar openen. Alleen als het echt niet anders kan, neemt ze het kattenluikje. En blijkbaar is zelfs een wegens zomerhitte halfgeopende achterdeur niet goed genoeg.
Ik vond de zin ‘Kijk haar kieskeurig zijn’ wel iets poëtisch hebben en maakte er een gedichtje van.
Kijk haar kieskeurig zijn.
Haar vork bevoelt één erwt
van de vele op haar bord.
Ze toetst de vering: stevig? ja:
al dente, mooie glans –
maar bolvormigheid ontbreekt.
De vork verspringt
van erwt naar erwt, een dans
die hups lijkt, maar verdoemt.
Nog twintig erwten wachten daar
en smachten naar haar zoen.
Dan mag er één haar lippen langs.
Haar ogen worden groen.
Leuk verzonnen.
En mijn ogen zijn trouwens: echt groen✅